Muzeum Historii Żydów Polskich

Wystawa stała to podróż przez 1000 lat historii Żydów polskich - od średniowiecza do współczesności. Zwiedzający poznają odpowiedzi na pytania: jak Żydzi pojawili się w Polsce? W jaki sposób nasz kraj stał się centrum żydowskiej diaspory i domem największej społeczności żydowskiej na świecie? Jak przestał nim być i jak odradza się tu życie żydowskie?

Wystawa składa się z ośmiu galerii, które na powierzchni ponad 4000 m2 opowiadają o kulturze i dziedzictwie polskich Żydów, z których czerpią Polska i świat. W galeriach przedstawiamy kolejne etapy w historii: od legend o przybyciu Żydów na te ziemie, przez pierwsze ich osadnictwo, rozwój kultury, różnorodności społecznej, religijnej i politycznej, burzliwe wydarzenia sprzed wieków i czas Zagłady, aż do współczesności.

Prezentuje tysiąc lat współistnienia Żydów i Polaków. Mówi o współpracy, współzawodnictwie i konfliktach, autonomii, integracji i asymilacji. Nie unika trudnych tematów, ale wydobywa też jasne karty wspólnej historii.

Wystawa stała muzeum ma charakter narracyjny: zwiedzający zanurzy się w historii opowiadanej przez zabytkowe przedmioty, malowidła, instalacje interaktywne, rekonstrukcje i makiety, projekcje wideo, dźwięki i teksty. Mówimy o życiu, więc na każdym etapie wędrówki w przeszłość staramy się być jak najbliżej codziennego życia - oddajemy głos żydowskim kupcom, uczonym i artystom z danej epoki. Rabinom, gospodyniom domowym, politykom, kronikarzom i rewolucjonistom. Tym, którzy zginęli i tym, którzy przetrwali.

Zamek Królewski w Warszawie. Napoleon i sztuka - wystawa czasowa.

Na okoliczność dwusetnej rocznicy Kongresu Wiedeńskiego, umownie zamykającego epokę napoleońską, warszawski Zamek razem z Pałacem Cesarskim w Compiègne oraz Réunion des musées nationaux - Grand Palais przygotowuje wystawę Napoleon i sztuka. Okres ten kojarzy się polskiemu odbiorcy głównie z kampaniami wojennymi i utworzeniem namiastki państwa polskiego - Księstwa Warszawskiego. Mniej znane są za to imponujące osiągnięcia Francji w dziedzinie sztuki, w owym czasie charakteryzującej się cechami, które w Europie zgodnie nazwano stylem cesarstwa. Na oblicze tej sztuki niewątpliwie miała wpływ oficjalna polityka kulturalna dworu cesarskiego, który za sprawą skutecznej administracji dążył do pełnej kontroli wszelkich przejawów działalności artystycznej, ukazując w architekturze, wystroju wnętrz, malarstwie, rzeźbie i rzemiośle artystycznym potęgę i splendor dworu oraz samego cesarza. Poprzez sztukę, którą sam kreował, Napoleon budował swój mit i wyznaczał ramy ówcześnie obowiązującego dobrego smaku.